Στο ρέμα δίπλα από το σπίτι

 

Στο ρέμα που περνά δίπλα από το σπίτι στο χωριό, νάσου άκακα πλασματάκια με παράξενες μορφές που φοβούνται εμάς πιο πολύ από όσο φοβόμαστε εμείς αυτά και που θέλουν να τα χαϊδέψουμε σα δικά μας.

Φωτίζουν τη νύχτα ξέχωρα με τη ζωή τους και ξαναδίνοντάς την μας πίσω με χιλιάδες γραμμές φεγγαριού, γέρνουν δίπλα μας το κεφαλάκι τους ως διαφορετική ματιά στη δικιά μας ζωή.

Κουβαλάνε θρύλους παλιούς. Θρύλους που γέννησαν τα νερά και μύθους που έφεραν οι νεράιδες από κει που οι ματιές γίνονται ικανές να δούνε το ένα, το ξεχωριστό.

Πλασματάκια ενός ασήμαντου ρέματος έτοιμα να σου διηγηθούν χίλια διαφορετικά, αρκεί να τα λογαριάσεις ως όμορφα κομμάτια του Κόσμου μας. Πώς αλλιώς μπορεί η νύχτα να δώσει το τόσο φως της, εκτός μέσα από τα πλασματάκια της που ζούνε δίπλα μας, ακόμη και στις πιο ασήμαντες σκιές της;

Όμως μη ζηλέψει η μέρα φοβάμαι...

Αλλά μετά σκέφτομαι, γιατί να το κάνει; Αφού η μέρα έχει πάντα τόσα πουλιά που πάνε σε άλλα μέρη με τα χρώματα του Ήλιου δίπλα τους.

Όμορφα πουλιά που φεύγουν μακριά, κουβαλώντας πάνω στις φτερούγες τους χρωματιστά ηλιόνειρα Ανθρώπων.

 

 

 

  Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

 

                                                                  Θρασύβουλος Μαχαίρας