Εμείς οι θαλασσόλυκοι

 

Εμείς οι θαλασσόλυκοι ξέρουμε ότι τα νερά στην άκρη του κόσμου με τις τεράστιες ρουφόλυμπες είναι επικίνδυνα. Τα σαπιοκάραβα που το επιχειρούν λίγα και ακόμη λιγότερα όσα την γλυτώνουν. Αλλά τα λεφτά που μπαίνουν στην τσέπη στο κάθε ναύλο πολλά.

Μια βραδιά λοιπόν πούχε μεγάλο φεγγάρι, πάτωσα μια μπουκάλα ρούμι σε μια βρώμικη ταβέρνα στο Πόρτο Ρεσάλτο, το λιμάνι, πήρα παραπατώντας το μπόγο μου στην πλάτη και μόλις κόπασε το ρεμούσκο και βασίλεψε ο Εωσφόρος μπάρκαρα σε μπριγκαντίνι με καπετάνιο τον Τζακ Σπάροου.

Είκοσι χρόνια βολόδερνα στη θάλασσα με μπίμπα τις πορτολάνες, τους μπούσουλες και τα κουμπάσο γύρω μου πριν αριβάρω σε νησί. 

.........

Κατέβηκα κουβαλώντας στη μασχάλη ένα σεντούκι γεμάτο λίρες και μαργαριτάρια και μπριλάντια και ρουμπίνια και χρυσό και ό,τι φανταστείς. Στην πλάτη είχα το σακίδιο που μου χάρισε μια μάγισσα, η Φάτα Μο, που με γούσταρε πολύ και που όταν την κοπάνησα από δίπλα της μου το γέμισε μεγιστόστρακα και μεγάλιθους μαγεμένους για να με δεσμεύσει η πονηρή να μην την ξεχάσω ποτέ.

Μαζί μου ξεμπάρκαρε και ο φίλος μου ο Τρίτωνας, ο ντοκουμάνης...

.....

Για να μην τα πολυλογώ έδωσα λίρες και ζαφείρια και αγόρασα ολόκληρο το νησί και έκτισα ένα σπιτάκι και έβαλα σε βουνό δίπλα του τα όστρακα της μάγισσας, όπως με δέσμευσε να το κάνω η ξετρελαμένη.

Ο Τρίτων έφτιαξε το δικό του σπίτι μια ανάσα από το δικό μου, παρόλο που είχα ολόκληρο νησί δικό μας. Του φώναζα να το κάνει παραπέρα, μέσα στη θάλασσα ή έστω λίγο μέσα στο νερό και λίγο έξω. Μα χαμπάρι ...

....... 

Είδα και αποείδα κι όταν πια άρχισα να το παίρνω απόφαση ότι θα ζήσω στο νησί έχοντας σε απόσταση αναπνοής το βουνό με τα πεσκέσια της μάγισσας και το σπίτι του Τρίτωνα, νάσου μια έγκυος θαλασσοπούλα να χτίζει τη φωλιά της ακόμη πιο δίπλα μου.

Βάλαμε τις φωνές και γω και ο Τρίτων, χοροπηδούσαμε να την τρομάξουμε και ξεσηκώσαμε τον κόσμο χτυπώντας το ένα ξύλο πάνω στο άλλο μπας και τρομάξει το ιπτάμενο.

Αλλά η «σε ενδιαφέρουσα» ήταν τεράστια και ούτε που μας πήρε μάτι. Έχτισε τη φωλιά της εκεί που ήθελε και μετά πέταξε για να βρει να φάει καρχαρίες μέχρι να γεννήσει τίποτε ... πτερανόδοντες, από το μέγεθος της φωλιάς που έβλεπα. Αβαράραμε τη φωλιά με τον Τρίτωνα, αλλά πού να κουνηθεί το μεγαθήριο.

.....

Έπεσα σε βαθιά συλλογή όλο το επόμενο λεπτό. Το μόνο που μου απομένει, σκέφτηκα, είναι να δώσω το νησί μου με όλα του τα αξεσουάρ σε καμιά Κίρκη για να πλανεύει τίποτε άβγαλτους στη θάλασσα και με το επόμενο γέμισμα του φεγγαριού, να πατώσω κανα βαγένι ρούμι σε λιμανιώτικη ταβέρνα και παρέα με τον κάπταιν Τζακ Σπάροου να σαλπάρουμε για τις άκρες πάλι.  Με τα επικίνδυνα και τις ρουφόλυμπες.

Τι τις θέλω εγώ ο άντρακλας τις μπουνάτσες και τα λιόχαρα περιγιάλια; Χα... Εγώ ο πελαγίσιος, ο μέσα στην αλάρμη και στην αντάρα μεγαλωμένος και με κομπολόι τα ρίφια από γεννησιμιού μου!!! Χα χα...

Σιγά μην έχω σε τίποτε το φευγιό στην αλάρμη και στον βαρύ ουρανό...

......

.........................................................

...........................

(Ας φτιάξουμε ιστορίες ακόμη και για τις πιο απλές γωνιές του σπιτιού μας και ας τις διηγηθούμε στον εαυτό μας με τρόπο όμως που να μην καταλάβει ότι δεν τις ζήσαμε ποτέ. Όμορφο είναι το όνειρο. )

 

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2021